در دفاع از «کوخ‌نشین»؛ مفهومی بنیادین در عدالت‌خواهی

‏اعتراض آری، اما دیر زمانی است که هنگامه اعتراض به سرآمده؛ اکنون بازی در زمین این آشوب، سکوت در برابر آن و حتی برنخاستن بر ضد آن، ضد عدالت‌ترین کنش ممکن است. اگر به نام عدالت‌خواهی انجام شود چه؟ عدالت‌خواهیِ سانتی‌مانتال، فانتزی، فراموش‌کننده کوخ‌نشینان و با احترام، کمدی.


منبع: https://snn.ir/fa/news/1034983/%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D9%81%D8%A7%D8%B9-%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%D9%88%D8%AE%E2%80%8C%D9%86%D8%B4%DB%8C%D9%86-%D9%85%D9%81%D9%87%D9%88%D9%85%DB%8C-%D8%A8%D9%86%DB%8C%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%B9%D8%AF%D8%A7%D9%84%D8%AA%E2%80%8C%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%DB%8C

‏این گویاترین استدلال جواد طباطبایی و ایده ایرانشهری برای صورت‌بندی اتفاقات اخیر تحت عنوان «انقلاب ملی» است. این تحلیل با همه دور بودنش از واقعیت، از ایده «انقلاب زنانه» ژاک رانسیر و دیگران و از ایده «انقلاب جهانی» اسلاوی ژیژک، صادقانه و صریح‌تر است.

جواد طباطبایی ‏می‌گوید: «کوخ‌نشینان موجوداتی هستند که وطن ندارند و چون وطن ندارند، و نمی‌دانند وطن چیست، آن را نابود می‌کنند … ما هنوز نتوانسته‌ایم توضیح دهیم که کوخ‌نشینان [ در جریان انقلاب اسلامی] چه بر سر ملّیت ایرانی آوردند … آیا این خیزش ملّی همان توضیح در عمل نیست؟ من فکر می‌کنم هست.»

‏سازندگان رهیافت‌های انقلاب ملی، زنانه و جهانی، ریشه‌هایی مشترکی همچون آغاز از لوئی آلتوسر دارند اما به نظر شباهت اصلی این است که [شبه]استدلال‌های هر سه، در نهایت کم و بیش به یک میزان بر ضد کوخ‌نشینان، بر ضد مستضعفین و مردم و بر ضد عدالت است.

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، مجتبی نامخواه در واکنشی به صحبت‌‎های اخیر سید جواد طباطبایی نویسنده و پژوهشگر معروف که سابقه تقدیر حسن روحانی رییس جمهور سابق در نهمین دوره جشنواره فارابی را هم دارد نوشت: