وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر نگاه ترحمی به حوزه صنایع‌دستی وجود دارد در صورتی که صنایع‌دستی مزیت اصلی کشور ما است؛ اگر آگاهانه به این حوزه بپردازیم بسیاری از مشکلات را می‌توانیم حل کنیم. باید در این بزنگاه مهم تدوین برنامه هفتم این حساسیت‌ها شکل بگیرید، لابی‌ها ادامه‌ها داده شود و احکام بیشتری در برنامه تصویب شود.
نمی‌توانیم به هنرمندان صنایع‌دستی درجه هنری بدهیم/ هنرمندان به وزارت میراث‌فرهنگی مراجعه کنند
البته اگر قرار است کل فرایند به وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی واگذار شود، باید قوانین بالادستی آن، چه در قانون وظایف و اختیارات چه در ساختار تشکیلاتی این وزارتخانه بلافاصله تدوین و ایجاد شود، البته روند ارزشیابی هنرمندان باید به صورت تخصصی و با تمرکز بیشتری در وزارت میراث‌فرهنگی صورت گیرد و پایه های اولیه آن صحیح و اصولی بنا نهاده شود
برنامه هفتم توسعه بزنگاه مهمی برای صنایع‌دستی است
نگاه ترحمی به حوزه صنایع‌دستی وجود دارد در صورتی که صنایع‌دستی مزیت اصلی کشور ما استپژوهشگر هنرهای‌سنتی و صنایع خلاق گفت: برنامه هفتم سرنوشت پنج ساله آینده مدیریت صنایع‌دستی در بخش دولتی و خصوصی را تعیین می‌کند، هر چه صنایع‌دستی در این برنامه پررنگ‌تر باشد متولیان آن در اختصاص اعتبار در بودجه سالانه دست پرتری خواهند داشت؛ از طرفی وقتی صنایع‌دستی در سند بالادستی مانند برنامه‌های توسعه جایگاه پررنگ‌تری داشته باشد از این موقعیت برزخ‌گونه در می‌آید و می‌تواند قابلیت خود را به فعلیت برساند در این حالت است که توجه سایر نهادها را جمع می‌کند.
حجت‌الله مرادخانی در گفت‌وگو با خبرنگار صنایع‌دستی ایرنا اظهار داشت: صنایع‌دستی در برنامه‌های پنج ساله توسعه، حداقل در دو برنامه آخر (پنجم و ششم) وضعیت و جایگاه خوبی ندارد، حتی باوجود تاکیدهای مکرری که بر بحث تولید ملی، اقتصاد داخلی و رشد اقتصاد مقاومتی شده، اصلا دیده نشده است، که امیدوارم با پیگیری‌های نهاد متولی احکام بیشتری در برنامه هفتم توسعه درباره صنایع‌دستی قرار بگیرد.
پژوهشگر هنرهای‌سنتی و صنایع خلاق درجه‌های هنری را برای هنرمندان دارای اعتبار معنوی دانست و گفت: این مدارج برای آنها ارزشمند بوده بلکه دارای ارزش حقوقی است؛ به طور مثال درجه یک هنری اعتباری معادل مدرک دکتری دارد که هنرمندان به استناد آن می‌توانند عضو هیات های علمی دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی شوند. این مدارج تخصص و مهارت ویژه یک هنرمند را نشان می‌دهد که موید اعتبار اجتماعی هنرمندان صنایع‌دستی است که سالیان سال در گمنامی مهجور مانده‌اند.
