در ایران باستان تمام زنان سرپوشی بر سـر داشـتند و این همان روسری یا حجابی است کـه زنـان زرتشـتی حـتی امروز هـم بـرای رفتن به آتشکده از آن استفاده می‌نمایند.
در میان اقوام و تمدن‌های عهد باستان، پوشش زن ایرانی در مقایسه با پوشش تمدن‌های دیگر کامل‌تر است. از این رو، در هـیچ کتیبه‌ای نمی‌توان زن ایرانی را با سر برهنه مشاهده کرد. در تمامی مواردی کـه از زنان در شاهنامه نام برده شده، سخن از پوشیدگی، اصالت، پاکی، راستی و نمونه کامل زنـانگی آنان است.
تن پوش‌های ایرانیان، از جمله پوشش زنان به گونه‌ای بـوده است که تمام اندام‌های تن را فرا گرفته و در آن رعایت ادب، وقار و متانت اخلاقی به چـشم می‌خورد.
منبع: https://www.iribnews.ir/fa/news/3869756/%D9%86%D9%82%D8%B4-%D8%B5%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%B9%E2%80%8C%D8%AF%D8%B3%D8%AA%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AA%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%AC-%D9%81%D8%B1%D9%87%D9%86%DA%AF-%D8%AD%D8%AC%D8%A7%D8%A8-%D9%88-%D8%B9%D9%81%D8%A7%D9%81
مطالعه پوشش بانوان دوره‌های گوناگون تاریخ ایران پیش از اسلام نشان می‌دهد که زنان ایرانی لباس‌های پوشیده داشتند و حیا و عفاف خصوصیت ذاتی این زنان حتی پیش از ورود اسلام بوده است. حیا و عفافی که عامل مهمی در پذیرش حکم شرعی «حجاب» بعد از ورود اسلام به ایران بود.
