جلال مقامی صدای ماندگار دوبله کشور به دلیل کهولت سن و بیماری زمینه‌ای درگذشت.
جلال مقامی در دوم مرداد ۱۳۲۰ در تهران و در در خانواده‌ای اصالتاً اهل کاشان متولد شد. فعالیت هنری را از سنین نوجوانی با بازی در تئاتر شروع کرد و سپس به تشویق حیدر صارمی از سال ۱۳۳۷ وارد عرصهٔ دوبلاژ شد.
خبرگزاری آنا درگذشت این دوبلور فقید و پیشکسوت را به جامعه هنری و مردم قدردان ایران اسلامی تسلیت عرض می‌کند.
پیشینه
انتهای پیام/
منبع: https://ana.press/fa/news/811359/%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%B5%D8%AF%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D9%88%D8%A8%D9%84%D9%87-%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1-%D8%AF%D8%B1%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85
وی در دههٔ هشتاد، به‌عنوان گویندهٔ ثابت رابین ویلیامز شناخته می‌شد و در فیلم‌های متعددی (انجمن شاعران مرده، خانم داوت‌فایر، جومانجی، هملت، ویل هانتینگ خوب، مرد دویست‌ساله، بی‌خوابی، و…) به‌جای این بازیگر گویندگی کرده بود.
گرچه وی اواخر نسبت به روز‌های اول ﺑﺮوز ﻋﺎرﺿﻪ، حالش بهتر شده بود، اما در اثر آن سکتهٔ مغزی خفیف که از سر گذراند، صدایش تغییر کرده و تکلم برایش کمی سخت شده بود.
وی گویندگی به‌جای بسیاری از جوان‌های نقش اول سینما مانند رابرت ردفورد (بروبیکر، بوچ کسیدی و ساندنس کید، پابرهنه در پارک، تعقیب، سه روز کندور، نیش، همهٔ مردان رئیس‌جمهور)، عمر شریف (بالاتر از معجزه، بانوی مسخره، جاگرنات، دکتر ژیواگو، رولز-رویس زرد، شب ژنرال‌ها، طلای مَکِنا، لورنس عربستان)، وارن بیتی (بانی و کلاید، شکوه علفزار)، مونتگومری کلیفت (از اینجا تا ابدیت، اعتراف می‌کنم، رود وحشی)، ژان-پل بلموندو (آل‍‍پاگور، بورسالینو)، داستین هافمن (فارغ‌التحصیل، کابوی نیمه‌شب)، ریچارد چمبرلین (آسمانخراش جهنمی، در تلاطم زندگی)، آرتور کندی (باغ‌وحش شیشه‌ای، ساعات ناامیدی)، آلن بیتس (دور از اجتماع خشمگین، زوربای یونانی)، مارچلو ماسترویانی (ارثیهٔ فامیلی)، پاتریک مک‌گوهان (ایستگاه قطبی زبرا)، جان کاساوتیس (بچهٔ رزماری)، جورج ماهاریس (برادر علیه برادر)، لسلی هاوارد (بربادرفته)، آل پاچینو (پدرخوانده)، رابرت واگنر (پلنگ صورتی)، ریچارد هریس (توپ‌های ناوارون)، مل فرر (جنگ و صلح)، جان فینچ (جنون)، جرج سیگال (چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟)، جرج چاکریس (داستان وست ساید)، کلینت ایستوود (دو قاطر برای خواهر سارا)، جان درک (ده فرمان)، مارتین بالسام (روانی)، ریکی نلسون (ریو براوو)، آلن دلون (زمانی که دزد بودم)، ادموند اوبرایان (ژولیوس سزار)، اسپنسر تریسی (شهر پسران)، کلیف رابرتسون (ظرف عسل)، اسکار ورنر (فارنهایت ۴۵۱)، جیمز گارنر (فرار بزرگ)، جیمز کاگنی (فرشتگان آلوده‌صورت)، جیمز فرنسیسکس (گربهٔ نُه‌دم)، مایکل کین (مردی که می‌خواست سلطان باشد)، تونی کرتیس (وایکینگ‌ها)، آلبرتو سوردی (وداع با اسلحه)، جرج همیلتون، تایرون پاور، سیدنی پوآتیه، استیو مک‌کوئین، گری کوپر، دانا اندروز، هامفری بوگارت، استیفن بوید، پیتر اوتول، ژان-لویی ترنتینیان، تری توماس، راجندرا کومار، جواد قائم‌مقامی، فرامرز قریبیان (غزل)، مسعود اسداللهی (طلاق)، نویل جیسون (محمد رسول‌الله)، و… را بر عهده داشته‌است.
وی در روز جمعه ۱۴ شهریور ۱۳۹۳، در منزل مسکونی‌اش در مهرشهر کرج دچار حادثه شد و از ناحیهٔ پهلو آسیب دیده بود و به همین دلیل در چند سال اخیر، به دلیل شرایط جسمانی، به ندرت در دوبله فعالیت داشت.
مقامی استاد خود در دوبله را هوشنگ لطیف‌پور معرفی می‌کند و در سال‌های طلایی دوبلاژ، در فیلم‌های دوبله شده به مدیریت علی کسمایی، محمدعلی زرندی، عطاءالله کاملی، ایرج دوستدار، احمد رسول‌زاده، سعید شرافت و ابوالحسن تهامی گویندگی کرده بود.
حرفه
وی در دههٔ شصت، مدیریت دوبلاژ مجموعهٔ تلویزیونی «مارکو پولو» را بر عهده داشته‌است. او در دوبلهٔ مجموعهٔ تلویزیونی «لبهٔ تاریکی» به‌جای شخصیت رونالد ران کریون یکی از به‌یادماندنی‌ترین گویندگی‌های خود را به یادگار گذاشته‌است. همچنین در دههٔ هفتاد در مجموعه‌های تلویزیونی «ارتش سری» (برانت)، «پوآرو» (هستینگز)، «خانوادهٔ رابینسون» (رابینسون)، «شهر مرزی» (جک)، «هشدار برای کبرا ۱۱» (سمیر)، «مزد ترس» (عبدالرضا اکبری)، «پدرسالار» (خسرو شجاع‌زاده)، و… حرف زده بود.
این دوبلور مطرح، ۱۵ آذر ۱۳۹۳، قبل از اینکه در رادیو البرز سرکارش حاضر شود و برنامهٔ «شنیدنی‌ها» را اجرا کند، دچار سکتهٔ مغزی و اختلال تکلم شد.
به دلیل کهولت سن و بیماری زمینه‌ای؛
به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، «جلال مقامی» دوبلور پیشکسوت کشورمان امروز به دلیل کهولت سن و بیماری زمینه‌ای درگذشت.
وی از سال ۱۳۴۴ در فیلم‌های سینمایی به ایفای نقش پرداخت و مدیریت دوبلاژ را از سال ۱۳۴۵ آغاز کرده بود.
او در باب دوبله و آیندهٔ آن در ایران می‌گفت: «بگذارید واقعیت را بگویم که با ادامهٔ روند فعلی چند سال آینده شاهد این اتفاق خواهیم بود که دوبلهٔ ایران از جایگاه رفیع، خود را به سطح نازلی برسد.»