گروه فرهنگی خبرگزاری آنا ـ فاطمه ملکی: سی وشش سال از اجرای عملیات «کربلای ۴» میگذرد. این عملیات حدود ساعت ۲۲:۳۰ روز سوم دی ماه ۱۳۶۵ آغاز شد. در این میان، نیروهای دشمن که کاملاً آماده و هوشیار بودند، ضمن پرتاب منور، با تیربار و خمپاره به طرف نیروهای خودی شلیک میکردند.
یکی از مناطق حساس عملیات، جزیره امالرصاص و نوک بوارین بود که به رغم تلاش بسیاری که برای تصرف آن انجام شد، به خاطر هوشیاری دشمن امکان ادامه درگیری از میان رفت. دشمن با شلیک پرحجم تیربار روی آب، از عبور نیروها از تنگه ام الرصاص – بوارین جلوگیری کرد.
در عملیات «کربلای۴»، ۳۲ غواص در گروهان ما حضور داشتند که این غواصان از ۱۶ خانواده بودند. یعنی من و برادرم و دیگر غواصان هم با برادرهایشان در این عملیات شرکت داشتیم. در همین عملیات از این ۳۲ غواص، ۱۵ غواص شهید شدند و فقط من اسیر شدم. برادران این ۱۵ شهید هم مجروح شدند از جمله برادر خودم.
در عملیات «کربلای ۴» قرار بود از ساحل خودمان به طرف عراق حرکت کنیم. ما نمیدانستیم که عملیات لو رفته است. بعثیها متوجه عملیات ما شده بودند و هر لحظه به ساحل ما تیراندازی میکردند. مسافت ما از ساحل ایران تا عراق بیش از ۷۰۰ متر بود و باید پا میزدیم تا به ساحل عراق برسیم. از همان دقایق اول شهید و مجروح دادیم تا به وسط اروندرود رسیدیم.
بعد از شهادت احمد و دیگر دوستانم به مسیرم ادامه دادم. هواپیماهای بعثی همین طور روی اروند آتش میریختند و آسمان آن شب بخاطر منورهای دشمن مثل روز روشن بود. تا ساعت ۴ صبح در رود مقاومت کردیم و سرانجام به همراه ۷ نفر از غواصان که یک نفرشان از اصفهان بود و بقیه از استان قزوین بودیم، به اسارت بعثیها درآمدیم.
** ماجرای ۳۲ برادر غواص در «کربلای۴»
انتهای پیام/