به عبارت دیگر در این شب بین تاریکی و روشنی کارزار است و در این شب در ایران، هرکس تا بامداد با سرگرمیها و خوراکیها خود را مشغول میکرده و نمی خوابیده تا بیداری او کمکی باشد – هر چند کم – به فرشته پیمان، فرشته راستی و نظم و همه منتظر بودند تا پایان این کارزار را با دمیدن صبح و دیده شدن نخستین فروغ روشنایی جشن بگیرند.
با این تفاسیر جشن یلدا، نشانی از دانش کیهانی نیاکان ما ایرانیان است که آنان به گاه شماری خورشیدی دست یافته بودند. این جشن نشانگر آن است که ایرانیان از هزاران سال پیش دریافته بودند که خورشید حرکت میکند و آن را در برجهای آسمان اندازه گیری میکردند و هر برجی دارای نامی بود و در شب یلدا در انتظار خورشید بودند که بر تاریکی پیروز میشود و بیدار بودند.
انتهای پیام/
منبع: https://ana.press/fa/news/821514/%DA%86%D8%B1%D8%A7-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D8%A8-%DB%8C%D9%84%D8%AF%D8%A7-%D8%B1%D8%A7-%D8%AC%D8%B4%D9%86-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%DA%AF%DB%8C%D8%B1%D9%86%D8%AF
برخی نوشتهاند روز که در ایران باستان هنگام کشت و کار بود، «آفریده» فردا محسوب میشد و شب که تاریک و پراسرار و حتی ساکت بود و در آن شبیخونها، دزدیها و کشتار انجام میشد. آفریده اهریمن بود. بنابراین ایرانیان برای اینکه شب از اهریمن آسیبی نبینند آتش روشن میکردند تا هم خانه روشن باشد و هم به خاطر نیروی اور مزدی دیوان، پریان و جادوگران نتوانند راهی به خانه پیدا کنند.
ایرانیان بر این بارو بودند که خانهای که در آن آتش وجود دارد اهریمنان نمیتوانند راه یابند. به همین دلیل شخصی مسؤول روشن نگاه داشتن آتش بود که او را «آتروپات» میگفتند هنوز در خراسان مجالس شبانه را آتشان میگویند. به همین سبب درازترین شب سال در نزد ایرانیان «نحس ترین» شب بوده و در برهان قاطع هم نحوست آن ذکر شده است.
جشن یلدا، نشانی از دانش کیهانی نیاکان ما ایرانیان است که آنان به گاه شماری خورشیدی دست یافته بودند. این جشن نشانگر آن است که ایرانیان از هزاران سال پیش دریافته بودند که خورشید حرکت میکند و آن را در برجهای آسمان اندازه گیری میکردند.