پس از ۸ سال جنگ و شهید و مجروح شدن بسیاری از مردم بی گناه، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت، در ۲۹ تیر سال ۱۳۶۶ به تصویب شورای امنیت سازمان ملل رسید و جمهوری اسلامی ایران آن را در ۲۶ تیر سال ۱۳۶۷ پذیرفت. براساس این قطعنامه، در ۱۷ مرداد سال ۱۳۶۷، در حدفاصل مرزهای دو کشور، نیروی حافظ صلح «یونیماک» مستقر شد و پس از آن نیز در ۲۹ مرداد سال ۱۳۶۷، میان دو کشور آتش بس برقرار شد و دبیرکل سازمان ملل در ۱۸ آذر سال ۱۳۷۰، پس از تکمیل تحقیقات خود، و کش و قوسهای فراوان عراق را آغازگر جنگ علیه ایران معرفی کرد یعنی چیزی حدود سه سال و نیم پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران و آتش بس میان کشورهای ایران و عراق.
درست پس از آن که انقلاب اسلامی مردم ایران به سرانجام رسید، این ترس بر جان آمریکاییها و جبهه غرب افتاد که نکند این موضوع همه گیر شود و کل منطقه را بپوشاند و از اینر و تصمیم گرفت تا با تجهیز عراق به این کشور جرات مقابله با ایران را بدهد و آن را بنوعی جلو بیاندازد.
خاویر پرز دکوئیار؛ برنده جایزه «تفاهم بین المللی»
تجاوزی که تنها از صدام حسین بر میآمد!
همانطور که میدانید طولی نکشید که پس از گیر و دار پیروزی انقلاب کشورمان وارد جنگی ناجوانمردانه با عراق شد، کشوری که تحت حکمرانی صدام بر این خیال باطل بود که میتواند در کمتر از چند روز تهران را فتح کند و در خیابانهای آن قدم بزند.
اما چطور شد که عراق اقدام به جنگ با ایران کرد؟
وی به دلیل تلاشهای پی گیرش در ایجاد آتش بس، برنده جایزه «تفاهم بین المللی» سال ۱۹۸۷ شد.
جنگی که آغاز شد و چند سال طول کشید تا کشورهای دیگر متجاوز را بشناسند و پرده از چهره آن برداشته شود.
دانستنیها؛
خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل وقت سازمان ملل، درست در ۱۸ آذر سال ۱۳۷۰ در اقدامی شجاعانه، رژیم بعثی عراق را به عنوان متجاوز در جنگ ایران و عراق به شورای امنیت معرفی کرد.
در نهایت صدام حسین در ۲۶ شهریور سال ۱۳۵۹، در نطقی در پارلمان آن کشور، با الغای قرارداد ۱۹۷۵ تأکید کرد که عراق برای ایران در اروندرود حقی قائل نیست که در حقیقت، اعلام لغو قرارداد ۱۹۷۵، مقدمه تجاوز نظامی عراق به خاک ایران بود.
با توجه به این که در آن روزها عراق کشوری چندان پیشرفته نبود پس به یقین، میتوان به این موضوع رسید که، بدون وعدهها و حمایتهای آمریکا و غرب، فکر حمله به ایران برای کشوری، چون عراق، تصوری ناممکن بود.
در این میان آمریکا به عنوان اولین چراغ سبز خود و به منظور هموارتر شدن راه برای کمک به عراق، در فروردین ۱۳۶۱، نام این کشور را از فهرست کشورهای تروریست پاک کرد و همواره از مخالفان تصویب قطعنامههای سازمان ملل بر ضد عراق در استفاده از سلاحهای شیمیایی و میکروبی بود.
انتهای پیام/
منبع: https://ana.press/fa/news/819213/%DA%86%D9%87-%DA%A9%D8%B3%DB%8C-%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%82-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%B9%D9%86%D9%88%D8%A7%D9%86-%D8%A2%D8%BA%D8%A7%D8%B2%DA%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%D8%AF
اما در این میان پایبندی جمهوری اسلامی ایران به قرارداد ۱۹۷۵ تا جایی بود که پس از بمبارانهای روستاهای مرزی ایران توسط هواپیماهای عراقی، دولت ایران بدون اقدام متقابل، به منظور کاهش تشنج در منطقه، استاندار آذربایجان غربی را برای مذاکره با استاندار سلیمانیه به عراق اعزام کرد که به هرحال، عراق در تاریخ ۱۷ شهریور سال ۱۳۵۹، به بهانه اینکه ایران در تحویل و تحول زمینهایی که علامت گذاری شده است، کوتاهی میکند، با ارتش خود برای اشغال این زمینها اقدام کرد.
از جنگ تا معرفی طرف متجاوز از سوی سازمان ملل
اما چه اتفاقی افتاد؟
خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل وقت سازمان ملل در ۱۸ آذر سال ۱۳۷۰، پس از تکمیل تحقیقات خود، و کش و قوسهای فراوان عراق را آغازگر جنگ علیه ایران معرفی کرد.